In alle eerlijkheid: het is door mijn slechte geheugen dat ik in de fotografie ben beland.


Toen we hoorden dat we ons eerste kindje verwachtten besloot ik de sprong te wagen en te investeren in een professioneel fototoestel. Ik was bang om al die "eerste keren" als ouder te missen en had mezelf voorgenomen alle momenten minutieus vast te leggen.


Wanneer ik later door die almaar groeiende verzameling aan foto's bladerde merkte ik dat de beelden waar ik het langst bij stil bleef staan niet noodzakelijk de technisch best uitgevoerde foto's waren, maar wel die beelden die op een of andere manier het gevoel van dat moment wisten vast te leggen. Het moment dat hij in onze armen in slaap viel, die eerste glimlach (of zenuwtrek die we er graag voor lieten doorgaan) of de horror in zijn ogen wanneer hij voor het eerst iets anders proefde dan melk.


Het is dat vermogen om verhalen te vertellen dat ons als mensen onderscheidt. Al sinds het begin der tijden kennen we die kunst -maar ook de nood- om verhalen door te geven aan toekomstige generaties. En zoals we allemaal weten zijn verhalen geen droog relaas, geen verzameling van neutrale feiten, maar wel een poging om herinneringen over te leveren, niet zoals ze gebeurd zijn, maar zoals we ze ervaren hebben.


Het is die filosofie die ik ook in mijn foto's probeer te verwerken. Ik maak geen wetenschappelijke documentaire, maar wil een reeks afleveren waar je achteraf op kan terugkijken om dat moment, die dag te herbeleven.


Thomas


Volg mij op sociale media